Vertrouwen op je onderbuikgevoel

Als je eerlijk durft te zijn over wat je voelt en waarneemt, dan kan je dat ook goed voelen in je onderbuik. En dat is niet zo gek, want alle organen die we in onze buik hebben, zijn ook verbonden met de emoties die we ervaren. Ze zeggen wel dat de darmen ons tweede brein zijn.
Dat wordt dan buikdenken genoemd.
Ik zeg liever buikvoelen.

Dat voelen kan je registreren vanuit je waarnemen, dat dus gemonitord wordt door je hoofd.

Je voelt dan wel of iets bij je past of niet, of iets bevorderlijk voor je is niet. Of iets veilig, vertrouwd, bekend, herkenbaar of juist niet is.

Het heeft allemaal te maken met je voorkeuren, wensen, verlangens, grenzen en behoeftes te maken.

Een kind is hier nog heel puur in. Als volwassenen hebben we in meer of mindere mate geleerd om afstand te doen van wat authentiek voor ons is, om in verbinding te kunnen blijven met de omgeving waarvan we afhankelijk zijn.

We leren ons aanpassen. En als we pech hebben leren we ons aanpassen aan situaties die ongezond zijn. Om te kunnen overleven.

Wat we dan automatisch gaan doen is leven boven ons middenrif. Een hoge ademhaling krijgen we daar van. Dan hoeven we namelijk minder te voelen. En als we helemaal de veiligheid gaan zoeken, dan zitten we in ons hoofd. Logisch he ;-)

Dat gaat dan een tijdje 'goed'. Want als we maar laten zien dat het 'goed' gaat, dan krijgen we 'goedkeuring' van onze omgeving.

Maar hoe goed gaat het eigenlijk als we niet meer kunnen voelen wat onze buik te vertellen heeft?

Hoe goed kunnen we dan eigenlijk beoordelen hoe we ons leven vormgeven? Laat staat wat een ziel nodig heeft aan bijvoorbeeld emotionele marinade om zich te kunnen vormen tot een levend mensje?

Zou je wel eens willen onderzoeken wat er allemaal in je buik aan ondoorvoelde en weggestopte emoties, herinneringen, wensen en verlangens te vinden is?

Zeker als je een kinderwens hebt, is dit geen overbodige luxe. het kan zelfs een antwoord zijn op onverklaarbare onvruchtbaarheid.

Wat zegt jouw buik hiervan?

Met Oerkracht,

Sylvia