Blijheid in je buik

Ik heb een mooi compliment gekregen van een vrouw die bij me kwam voor mijn traject De Herboren Moeder, voor baarmoeder- en vruchtbaarheidsmassage.
Die wil ik graag even delen.

"Je manier van aanraken is stevig en toch zacht, liefdevol. Ik weet niet hoe ik het anders onder woorden kan brengen. Nergens is het te hard en toch kom je heel diep."

Ze heeft de gehele massage en daarna zo'n blijdschap ervaren, die vrijkwam omdat de massage haar een heel ruimtelijk gevoel gaf. Ze liet een belemmerende overtuiging los met de emotie die daaraan gekoppeld zat en zo creerde ze een grote ruimte voor blijdschap! Ik ben zo trots op deze vrouw, dat ze zichzelf deze ervaring heeft gegund.

En weet je, die blijdschap is er altijd, in ons. En zo vaak ligt die bedolven onder moeten, op karakter, doorbijten, vastbijten, van ons afbijten, overweldigd zijn, niet durven luisteren naar onze eigen intuitie, twijfelen aan onze eigen waarneming, onszelf op de laatste plaats zetten want... allemaal factoren die bijdragen chronische stress.

Het zijn allemaal copingsmechanismen om maar mee te kunnen draaien in een wereld van verwachtingen en voorwaardelijkheden.

Wat is er gebeurd met onvoorwaardelijke liefde naar onszelf?

Welk voorbeeld geven aan de mensen om ons heen? De groten en de kleintjes, degenen die ons lief zijn?

Hoeveel ruimte maken we vrij voor blijdschap?
En voor blijde verwachting?
Durven we het nog wel? Echt blij zijn?

Of komt die 'maar' er eigenlijk gelijk achteraan de pret te drukken. Zorgen om de toekomst, schuld en schaamte over het verleden...

Ontspanning en blijheid gaan hand in hand.

Als je veel zorgen hebt, dan lukt het niet meer goed om te ontspannen en die spontane blijheid in jezelf te voelen.

Vooral voor moeders, die alle ballen in de lucht proberen te houden en zichzelf op de laatste plaats zetten.

Voel jij je wel nuttig als je een moment voor jezelf hebt? Of vliegt het je dan aan?

Ben je eigenlijk vergeten hoe je jezelf tot rust en blijheid kan brengen en bied je telefoon je de uitkomst om dat maar niet aan te hoeven kijken?

Met Oerkracht,

Sylvia